Unos 650 indigentes en la ciudad, de los que aproximadamente 50 se encuentran en fase terminal. 

Los miembros de la COORDINADORA CIUDADANA INDEPENDIENTE y CORUÑA SIN TECHO lamentamos que las medidas que se toman en lo referente a los indigentes sean siempre de tipo policial o caritativo por lo que proyectamos iniciar una recogida de firmas para que se tramite UNA LEY QUE COMBATA LA MARGINALIDAD.

Este hipotético texto debe garantizar a la persona un techo permanente tal y como recoge la constitución. Además el mendigo deberá recibir atención sanitaria y psicológica, especialmente cuando se encuentre en el peor nivel de degradación. Una vez que se cubren estas necesidades el indigente deberá participar en cursos de reciclaje formativo o de alfabetización si fuera necesario.

El paso siguiente seria que las administraciones públicas ubicasen al indigente en proceso de reinserción en un puesto publico de trabajo temporal, con preferencia en tareas sociales a cargo de las propias administraciones. El proceso de reinserción concluye cuando la persona esa empleable y puede lograr su independencia (VER MÁS) Blog de la Coordinadora Ciudadana Independiente y Comisión Sin Techo de la Coruña PARA LEER, COPIAR O IMPRIMIR CUALQUIER CARTEL O TROZO DE TEXTO, HACED CLICK SOBRE EL MISMO

lunes, 8 de febrero de 2016

Véncete

Pasamos a vida competindo cos outros. Dende nenos caemos no erro de converter o verbo competir en algo transcendente para as nosas vidas. Esquecemos a frase sabia de Ernest Hemingway: «Non hai nada nobre en ser superior aos teus semellantes. A verdadeira nobreza reside en ser superior ao teu ego anterior». Superarse a si mesmo, non aos demais: esa é a meta de cada día. Ser un pouco mellor, sentírmonos mellor, amar mellor. Claro que cada un ama como sabe, ou como pode. 

Claro que o mundo empuxa a competición diaria, como se a vida fose unha carreira de obstáculos na que o principal obstáculo é o adversario. O inferno son os outros, dicían. Eu non o creo. Os infernos viven dentro de nós, como dentro de nós vive a posibilidade de apagar o seu lume insidioso e destrutor. Convéncete e véncete. Non queda outro remedio. Cambiar a actitude pesimista cando pisas a praia dun novo día. Adentrarte na auga cálida dos afectos e esquecer o rancor: os rancorosos, os que odian, gastan a vida gastándose a si mesmos. Levantar o ánimo dos desanimados. Procurar calma para os que viven no desasosego. Apagar o teléfono móbil para que non pase as vinte e catro horas do día pitando, recordando, alertando, importunando. 


Véncete, anda. Intenta dar un paso sen que cada paso forme parte dunha competición. Intenta amar e ser amado. Véncete. Se caes, aprende da caída. Se aplauden demasiado, pensa que non todos os aplausos son verdade. Véncete. Non compitas cos demais, senón coa túa propia ambición. Aperta as cordas da vontade: esa palabra devaluada. E intenta ser o que ti queres ser. Non o que os demais queren que ti sexas. Ti, que só pretendes competir contigo mesmo. Ti es capaz. Podes. Véncete, anda.


Xose Carlos Caneiro
Publicado en : La Voz de Galicia

No hay comentarios:

Publicar un comentario

No serán publicados los comentariosque contengan opiniones ofensivas o de mal gusto.